با فلوت سولینگ آشنا شوید!

سولینگ که با نام سرولینگ نیز شناخته می‌شود، یک ساز بادی چوبی است که ریشه در فرهنگ مردم سوندان در اندونزی دارد. این ساز علاوه بر اندونزی، در دیگر مناطق جنوب شرق آسیا مانند فیلیپین، سنگاپور، برونئی و مالزی نیز نواخته می‌شود. اگر دوست دارید اطلاعات بیشتری درباره این فلوت شرقی به دست آورید، در ادامه این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس همراه ما باشید.

ساختار فلوت سولینگ

فلوت سولینگ یک ساز بادی از جنس نی بامبو است که به شکل لوله‌ای ساخته می‌شود. انتهای پایینی این فلوت باز است و در قسمت بالای آن، یک سوراخ طبیعی به نام راس (ros) قرار دارد که آن قسمت را می‌بندد. این ساز معمولاً از یک نی بامبوی بلند با جداره نازک درست می‌شود. بهترین نوع بامبو برای ساختن سولینگ، پرینگ وولوه (pring wuluh) نام دارد. بخشی که در آن هوا دمیده می‌شود، از یک نوار باریک از جنس چوب خیزران تشکیل شده است. بیشتر فلوت‌های سولینگ بین ۴ تا ۶ سوراخ دارند. مدل‌های ۴ سوراخه فقط یک گام موسیقی را می‌توانند اجرا کنند؛ اما با سولینگ‌های ۶ سوراخه تا سه گام مختلف نیز قابل نواختن است. بعضی از سولینگ‌هایی که به درخواست نوازنده ساخته می‌شوند، گاهی تا ۹ سوراخ دارند تا بتوانند نت‌های بیشتری را پوشش دهند.

نحوه نواختن سولینگ

نوازندگان فلوت سولینگ، با دهان خود در فاصله‌ی بین لبه‌ی ساز و بدنه‌ی بامبویی آن می‌دمند تا آن را به صدا درآورند.
نحوه‌ی تولید صدا و حالت آن، بیشتر به دو چیز وابسته است: جایگیری انگشت‌ها روی سوراخ‌ها و شدت هوایی که از دهان خارج می‌شود.
بلندی و کوتاهی نُتِ صدا توسط محل قرارگیری انگشت‌ها تعیین می‌شود.
همچنین، زیر و بمی صدا به سرعت هوایی بستگی دارد که نوازنده در ساز می‌دمد.

سولینگ در خارج از اندونزی

امروزه ساز فلوت سولینگ فقط مخصوص کشور اندونزی نیست. این ساز در کشور بروئنی نیز در جشن‌های فرهنگی و مراسم سنتی، همراه با سایر سازهای محلی به صدا درمی‌آید. در بخش شرقی مالزی، به ویژه در ایالت صباح، این فلوت در کنار سازهای بادی دیگر نواخته می‌شود. همچنین در ایالت ساراواک، مردان اقوام دایاک نیز این ساز را می‌نوازند.