آشنایی با سبک امبینت

سبکی در موسیقی به نام امبینت وجود دارد که شاید خیلی از افراد با آن آشنا نباشند. در این سبک، تمرکز اصلی روی خود ملودی یا ریتم مشخص نیست، بلکه بیشتر به چگونگی ترکیب صداها و کیفیت و بافت آنها توجه می‌شود. برای شناخت بیشتر این سبک، در ادامه این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس همراه ما باشید.

سبک امبینت

موسیقی اَمبینت، نوعی از موسیقی است که ریشه در کارهای هنرمندان سبک سینث پاپ تجربی در دهه ۱۹۷۰ میلادی دارد. گروه‌هایی مثل کرافت ورک و هنرمندی مانند برایان اینو از پیشگامان این سبک به شمار می‌روند. آن‌ها اساس کار خود را بر استفاده از سینثسایزر قرار دادند.

در این سبک موسیقی، به جای تمرکز روی ملودی یا ریتم، بیشتر به ساختار قطعه و کیفیت و بافت صداها توجه می‌شود.
همچنین، آهنگسازان کلاسیک و آوانگاردی مانند اریک ساتی و کلود دبوسی، تأثیر چشمگیری در گسترش ساختار موسیقی اَمبینت داشتند. ایده‌ای که ساتی در ساخت قطعه‌های ساده برای تکنوازی پیانو یا اجرا با تعداد کمی نوازنده دنبال می‌کرد، شباهت زیادی به تعریف برایان اینو از موسیقی اَمبینت دارد:
«ایجاد فضای خوشایند موسیقایی که صداها به‌جای این‌که به زور محیط را احاطه کنند، به شیوه‌ای دلپذیر در آن پراکنده شده‌اند.»

متفاوت و غیر مشابه

سبع امبینت را می‌توان سبکی کاملاً متمایز و بی‌نظیر دانست. برای ساختن موسیقی در این سبک، لازم است مهارت زیادی در خلق صدا داشته باشید.
گاهی در این سبک با کمک سازها و نمونه‌های صوتی موجود، می‌توان به نتیجه دلخواه رسید و گاهی نیز با استفاده از صداهای غیرمعمول مانند نویزها یا حتی کلماتی که با افکت‌های ریورب و دیلی پوشانده شده‌اند، می‌توان صداهای ویژه‌ای برای این سبک تولید کرد.
ویژگی اصلی این سبک، فضاسازی‌های ترسناک و وهم‌آور و نیز استفاده از صداها و افکت‌های عجیب و تکراری است. به همین دلیل از این نوع موسیقی در فیلم‌ها و بازی‌های کامپیوتری ژانر وحشت نیز استفاده می‌شود. اما موسیقی امبینت فقط به این ژانر محدود نمی‌شود و قابلیت‌های زیادی برای ارائه دارد.
موسیقی امبینت در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی و با کمک آثار گروه‌هایی مانند The Orb و هنرمندانی مانند افکس توئین، معروف شد.
در موسیقی سبک امبینت، جنبه انتزاعی هنر موسیقی بیش از هر سبک دیگری خود را نشان می‌دهد. هدف موزیسین در این سبک، ایجاد نوعی تمرکز درونی و حالتی مراقبه‌گونه در شنونده است.
در واقع سبک امبینت تمرکز خود را روی فضا و حال‌وهوای موسیقی می‌گذارد و به چارچوب‌های موسیقی کلاسیک و ریتم پایبند نیست. موسیقی امبینت می‌تواند بسیار ساده و تصویری باشد.

استفاده از وسایل مکانیکال

یک روش خلاقانه و جذاب در این سبک موسیقی، استفاده از صداهای محیطی و مکانیکی برای ساختن ریتم‌ها و افکت‌های ویژه است. مثلاً می‌توانید از صدای برخورد سکه‌ها، بسته شدن در، ضربه زدن به قوطی یا هر صدای روزمره دیگر استفاده کنید تا قطعه‌ای خلق کنید که شنونده را به فکر وادارد.

نکته کلیدی دیگر این است که در این سبک، اغلب با نوشتن ملودی‌ها و خطوط موسیقایی مورد نظر و به کارگیری پلاگین‌های نرم‌افزاری (VST)، می‌توان به کیفیت صوتی بسیار بالایی دست یافت.

ویژگی بارز این سبک موسیقی این است که معمولاً تشخیص شروع و پایان اثر در آن دشوار است. ممکن است قطعه از هر نقطه‌ای آغاز شود یا در چرخه‌ای بی‌پایان به پایان برسد.

موسیقی آمبیانت گاهی عناصری از موسیقی عصر جدید و موسیقی بدون اجرای زنده را در خود دارد و در بعضی آثار از نت‌های کشیده یا تکرارشونده استفاده می‌شود.

اگرچه این نوع موسیقی در ابتدا به موفقیت تجاری چشمگیری نرسید و برخی آن را کسل‌کننده یا بی‌ربط می‌دانستند، اما به مرور زمان و به ویژه با گسترش اینترنت، مورد تحسین و توجه بیشتری قرار گرفته است.

به دلیل انعطاف و آزادی موجود در این سبک، موسیقی آمبیانت معمولاً از ژانرهای مختلفی مانند کلاسیک، آوانگارد، فولکلور، جاز و موسیقی ملل الهام می‌گیرد.

زیر شاخه‌های سبک امبینت:

موسیقی امبینت داب (Ambient Dub)
موسیقی امبینت گوا (Ambient Goa)
موسیقی امبینت هاوس (Ambient House)
سبک برلین (Berlin School)
موسیقی آرامش‌بخش (Chillout)
موسیقی امبینت تاریک (Dark Ambient)
سبک ایلبینت (Illbient)
سبک لاورکیس (Lowercase) و میکس و مسترینگ
موسیقی عصر جدید (New Age)