آشنایی با ساز گلوکن اشپیل، بلز ارکستری
گلوکن اشپیل که با نام بلز نیز شناخته میشود، یک ساز کوبهای است که نتهای مشخصی دارد. در این ساز برای ایجاد صدا از تیغههای فلزی استفاده میشود. بلز شباهت زیادی به ساز زیلوفون دارد، اما صدای آن نازکتر و شبیه به زنگ است. در ادامه این نوشته از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام، اطلاعات بیشتری درباره ساز بلز کسب خواهید کرد.
گلوکن اشپیل
این ساز در مدلهای گوناگونی تولید میشود و برخی از انواع آن، مانند یک جعبه روی پایه یا میز قرار میگیرد. مانند ساز زایلوفون، ساز بلز یا گلوکناشپیل هم میان کودکان محبوبیت زیادی دارد.
کارل ارف از دهه ۱۹۳۰ میلادی از این ساز در زمینه موسیقی کودک استفاده کرد. سازهای مخصوص کودکان، محدوده صوتی کوچکتری دارند و به صورت دیاتونیک کوک میشوند. تیغههای آنها نیز روی یک قاب گودی مانند نصب شدهاند. این ساز در محدودههای صدایی مختلفی ساخته میشود.
گلوکناشپیل (بلز ارکستری) متشکل از مجموعهای از صفحات فلزی صاف است که با دو چکش بر روی آنها کوبیده میشود و صدایی فلزی، درخشان و زنگوار تولید میکند. این ساز نیز مانند زایلوفون در ابعاد مختلفی ساخته میشود.
گستره صوتی گلوکن اشپیل
گلوکناشپیل محدوده صوتیای حدود دو و نیم اکتاو دارد و صدای آن دو اکتاو پایینتر از نتی است که نوشته میشود. نتنویسی این ساز با کلید سل انجام میگیرد.
گلوکناشپیل که به آن بلز نیز میگویند، یک واژه آلمانی به معنی “زنگنوازی” است و به صدای زنگهای کوچک اشاره دارد. سازهای نخستینی که با این نام شناخته میشدند، از مجموعهای از زنگهای کوچک ساخته شده بودند که یا گروهی از نوازندگان آنها را مینواختند یا با دستگاهی پیچیده به صدا درمیآمدند.
در اواخر سده هفدهم میلادی، تیغههایی از جنس فولاد جایگزین آن زنگها شدند. در آغاز، این تیغههای فلزی تنها به عنوان جایگزینی برای زنگهای واقعی به کار میرفتند، اما خیلی زود استفاده از آنها به ساخت ساز جدیدی به نام گلوکناشپیل انجامید.
