اسکرتسو در موسیقی چیست؟ | فرم موسیقی طنز!

اسکرتسو نوعی فرم موسیقایی است که معمولاً شاد، پرانرژی و سرزنده شناخته می‌شود. در این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس، می‌خواهیم به طور کامل به معرفی و بررسی این قالب موسیقی بپردازیم. پیشنهاد می‌کنیم برای آشنایی کامل، تا پایان این مطلب با ما همراه بمانید.

اسکرتسو در موسیقی به چه معناست؟

اسکرتسو (scherzo) یک قالب موسیقایی در موسیقی کلاسیک غربی است. این قالب معمولاً به عنوان بخشی از یک سمفونی، سونات یا کوارتت زهی به کار می‌رود. در بسیاری از آثار چهار یا پنج بخشی، اسکرتسو جایگزین فرم مینوئت شده و به عنوان بخش سوم اجرا می‌شود. ماهیت این فرم، شاد و شوخ‌طبعانه است و این ویژگی را بیشتر با سرعت و جنب و جوش بالا نشان می‌دهد. واژه اسکرتسو در زبان ایتالیایی به معنی “شوخی” یا “لطیفه” است. گاهی اوقات برای اشاره به این قالب، از واژه فرانسوی badinerie نیز استفاده می‌شود که آن هم معنایی نزدیک به “بازیگوشی” دارد.

هنگامی که یک آهنگساز از فرم اسکرتسو در اثر خود استفاده می‌کند، منظور این است که آن قطعه باید با حالتی سبک، زنده و سرخوش اجرا شود. این فرم معمولاً از سرعت‌های تند، وزن‌های سه‌ضربی مانند میزان ۳/۴ و حالتی پرتحرک و انرژی‌بخش بهره می‌برد. استفاده از این اصطلاح به اوایل دوره باروک بازمی‌گردد؛ آهنگسازانی مانند کلودیو مونتوردی، آنتونیو برونلی و یوهان باپتیست شنک از نخستین کسانی بودند که این فرم را در آثار خود به کار بردند. بتهوون نیز برای هر نه سمفونی خود قطعۀ اسکرتسو نوشت، اگرچه تنها در سمفونی شماره دو و سه به طور صریح از این نام استفاده کرد.

اسکرتسو جایگزین مینوئت

مینوئت که با نام منوئه هم شناخته می‌شود، نوعی رقص فرانسوی با ریتمی آرام و سه ضربی بود. در سده هجدهم، این رقص جای خود را به اسکرتسو داد که در سده نوزدهم محبوبیت یافت. مینوئت حال و هوایی اشرافی، رسمی و درباری داشت و با شکوه اجرا می‌شد؛ در مقابل، اسکرتسو پرجنب و جوش و پرهیجان بود. با این حال، این دو رقص شباهت‌های زیادی نیز به هم دارند؛ برای مثال، هر دو بخشی به نام تریو دارند و از ریتم‌های تکراری و تغییرات ناگهانی بهره می‌برند.