بیوگرافی فیلیپ گلس | از بنیان‌گذاران موسیقی مینیمال
فیلیپ گلس یک نوازنده پیانو و آهنگساز اهل آمریکا است. او را یکی از پایه‌گذاران اصلی سبک مینیمال در موسیقی و از تأثیرگذارترین آهنگسازان انتهای قرن بیستم می‌شناسند. شهرت فیلیپ گلس بیشتر به دلیل به کار بردن ساختارهای تکرارشونده و اصول سبک مینیمالیسم در آثارش است. او در طول فعالیت هنری خود چندین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده و همچنین موفق به کسب افتخاراتی همچون جایزه گلدن گلوب و جایزه جشنواره فیلم بفتا شده است. در این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس، می‌خواهیم به طور کامل با این هنرمند آشنا شویم.
تولد و کودکی فیلیپ گلس
فیلیپ گلاس در سی و یکم ژانویه سال ۱۹۳۷ در شهر بالتیمور از ایالت مریلند به دنیا آمد. خانواده او از تبار روسی-یهودی بودند. مادرش در یک کتابخانه کار می‌کرد و پدرش صاحب مغازه‌ای بود که صفحات موسیقی می‌فروخت. فیلیپ در همین مغازه همیشه به جدیدترین قطعات موسیقی گوش می‌داد. همچنین در میان بستگان پدری‌اش، افراد زیادی بودند که ساز می‌نواختند. به همین خاطر می‌توان گفت پدرش تاثیر زیادی در علاقه‌مند کردن او به دنیای موسیقی داشت.
تحصیلات
فیلیپ گلاس از همان سنین پایین، نواختن فلوت را در یک آموزشگاه موسیقی فرا گرفت. وقتی پانزده ساله شد، در دوره‌های فشرده دانشگاه شیکاگو شرکت کرد و در آنجا به تحصیل در رشته‌های فلسفه و ریاضی پرداخت. در سال ۱۹۵۴ راهی پاریس شد و از کارگاه‌های مختلف هنرمندان دیدن کرد. این محیط هنری الهام‌بخش او بود. پس از آن، وارد مدرسه موسیقی جولیارد شد و در زمینه آهنگسازی تحصیل کرد و تمرکز اصلی خود را روی کیبورد، ساز تخصصی‌اش، گذاشت. او در سال ۱۹۶۲ جولیارد را ترک کرد و در مدارس شهر پیتسبرگ به عنوان آهنگساز مشغول به کار شد. دو سال بعد، موفق به دریافت بورسیه فولبرایت شد و تحت آموزش نادیا بولانگر، استاد سرشناس آهنگسازی، قرار گرفت. خود گلاس اعتراف کرده که این استاد نقش بسیار مهمی در شکل‌دهی به مسیر هنری او داشته است.
فیلیپ گلاس و سبک موسیقی مینیمالیسم
فیلیپ گلاس پس از آشنا شدن با راوی شانکار، نوازنده چیره‌دست سیتار اهل هند، مسیر ساخت موسیقی خود را تغییر داد. او برای مدتی، بسیاری از قواعد مرسوم و کلاسیک آهنگسازی مانند سرعت اجرا، هماهنگی صداها و ملودی‌های مشخص را کنار گذاشت. به جای آن، شروع به ساختن قطعاتی کرد که ساختاری یکدست و تکرارشونده داشت. موسیقی او از ریتم‌های پرشدنی و زیرکانه‌ای تشکیل می‌شد که در قالب‌های ساده و گسترده‌ای جای گرفته بودند. این سبک از کارهای فیلیپ گلاس که معمولاً با کیبورد و سازهای بادی اجرا می‌شد، در اواخر دهه ۱۹۶۰ در شهر نیویورک بسیار محبوب شد. سال‌ها بعد، او اپرای «انیشتین در ساحل» را نیز خلق کرد که این اثر هم با نوآوری در ریتم و ملودی، مورد تحسین فراوان قرار گرفت.
