سبک موسیقی مینیمال به چه سبکی گفته می شود؟

مینیمال به معنی کوتاه، مختصر و خلاصه‌شده است. جنبش مینیمالیسم ابتدا در موسیقی و هنرهای بصری پدیدار شد و سپس به ادبیات راه یافت و به شکل داستان‌های کوتاه و موجز خود را نشان داد. در این قسمت از وبلاگ آرین لوتوس می‌خواهیم سبک موسیقی مینیمال را به شما معرفی کنیم.

سبک موسیقی مینیمال

موسیقی مینیمال ممکن است برای همه شنوندگان جذاب نباشد، اما هر نت آن ارزشمند است. این سبک معمولاً از هارمونی‌های پیچیده دوری می‌کند و با نگاهی ساده و بی‌پیرایه پیش می‌رود. همین سادگی به شنونده فرصت فکر کردن می‌دهد.

هرچند موسیقی مینیمال فلسفهٔ پیچیده‌ای را دنبال نمی‌کند، اما ذهن مخاطب را به تأمل وامی‌دارد. وقتی به قطعه‌ای از این سبک با دقت گوش می‌دهید، چنان غرق در جزئیات آن می‌شوید که گذر زمان را احساس نمی‌کنید. این همان ایجاز و گزیده‌گویی در موسیقی مینیمال است.

آثار هنرمندان مینیمالیست گاه کاملاً تصادفی پدید می‌آمد و گاه زادهٔ شکل‌های هندسی ساده و مکرر بود. ساده‌گرایی نمونه‌ای از ایجاز و خلوص را در خود دارد و بیانگر سخن رابرت براونینگ است.

مینیمالیسم در قالب‌های گوناگون طراحی و هنر، به ویژه در هنرهای تجسمی و موسیقی به کار می‌رود.

تاریخچه سبک مینیمالیسم

جنبش مینیمالیسم در دنیای هنرهای غربی پس از پایان جنگ جهانی دوم شکل گرفت. این سبک هنری به ویژه توسط هنرمندان حوزه‌های تجسمی در آمریکا رواج یافت و در سال‌های پایانی دهه ۱۹۶۰ و آغاز دهه ۱۹۷۰ میلادی به اوج خود رسید.

پیروان این جنبش معتقدند که با حذف جلوه‌های پیچیده و فریبنده در ترکیب‌بندی آثار و به کارگیری عناصر ساده و غالباً پیش‌ساخته، که به صورت شکل‌های هندسی بسیار خلاصه‌شده چیده می‌شوند، می‌توان به ماهیت اصیل و ناب رنگ، فرم، فضا و جنس مواد دست پیدا کرد.

از چهره‌های سرشناس این مکتب می‌توان به دیوید اسمیت، دونالد جاد، ارنست تروا، سول لویت، کارل آندره، دن فلاوین، رابرت رایمن، رونالد بلادن و ریچارد سِرا اشاره کرد.

تعریف و ویژگی های موسیقی مینیمال

در موسیقی مینیمال، منظور از سادگی و اختصار، به مواد اولیه و چارچوب کلی آن قطعه موسیقی برمی‌گردد.
در هنرهای تجسمی مینیمال، شکل‌های هندسی پایه و ساده به کار می‌روند؛ در موسیقی این سبک نیز تعداد نتها، فاصله‌های بین آنها و همچنین شدت صدا کمتر و محدودتر می‌شود. همچنین آهنگسازان این گونه موسیقی از به کار بردن الگوها و بافت‌های پیچیده خودداری می‌کنند.
به طور کلی، این موسیقی دارای ویژگی‌هایی مانند هارمونی‌های پایدار، ضرب‌های یکنواخت و مداوم، دگرگونی آرام و تدریجی در فرم اثر و تکرار بخش‌های کوتاه یا جمله‌های موسیقایی به عنوان ایده‌های اصلی است. گاهی ممکن است شاخصه‌های دیگری مانند تغییر گام نیز در آن دیده شود.