موسیقی کانتری چیست ؟

با نگاهی به هر فرهنگ و سرزمینی، می‌توانید ردپای موسیقی ویژه آن را ببینید. تقریباً هر جامعه‌ای آهنگ‌ها و نواهای خاص خودش را دارد. در این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس، قصد داریم سبک موسیقی کانتری را به شما معرفی کنیم. تا پایان این متن با ما همراه بمانید.

موسیقی کانتری چیست ؟

موسیقی کانتری، یک سبک موسیقی محلی آمریکایی است که در سراسر بسیاری از ایالت‌های این کشور نواخته می‌شود و محبوبیت فراوانی دارد. این سبک گاهی با نام موسیقی وسترن نیز شناخته می‌شود.
اصطلاح «موسیقی کانتری» در دهه ۱۹۴۰ میلادی رایج شد. قبل از آن، به این نوع موسیقی، موسیقی هیلبیلی گفته می‌شد. امروزه برای همه شاخه‌ها و زیرمجموعه‌های این سبک، از عنوان کلی «موسیقی کانتری» استفاده می‌کنند.
هر ساله مراسم اعطای جوایز متعددی برای این سبک موسیقی برگزار می‌شود، مانند جوایز موسیقی کانتری آمریکا و جوایز موسیقی کانتری. درونمایه اصلی ترانه‌های سبک کانتری، حول محور عشق، طبیعت و شیوه زندگی سنتی در آمریکا می‌چرخد.

آلات اصلی این سبک

این نوع موسیقی از نظر درون‌مایه و آهنگ‌سازیِ بی‌پیرایه، شباهت‌هایی با سبک‌هایی مانند بلوز و جاز دارد. سازهای اصلی که در این سبک به کار می‌روند شامل گیتار لپ استیل، بانجو، ویلن، گیتار معمولی و سازدهنی هستند.

تاریخچه

ریشه‌های این سبک موسیقی به جنوب آمریکا در سال‌های آغازین دهه ۱۹۲۰ میلادی برمی‌گردد. خاستگاه آن را می‌توان در ترانه‌های محلی آمریکا و به ویژه در موسیقی مردمان آپاچی و همچنین در سبک بلوز جستجو کرد.

این گونه موسیقی آکنده از آهنگ‌ها و ترانه‌هایی است که از احساسات عمیق، روابط عاطفی و نیز زیبایی‌های طبیعت سرچشمه می‌گیرند. از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های این سبک می‌توان به جانی کش و ویلی نلسون اشاره کرد.

شاخصه‌های اصلی سبک موسیقی کانتری

این سبک موسیقی ریشه در ترانه‌های محلی و روستایی دارد. به همین دلیل، متن ترانه‌های آن اغلب درباره دشواری‌ها و زندگی مردم روستا و گاهی هم مشکلات روستاییانی است که به شهرها مهاجرت کرده‌اند.
درون‌مایه اصلی این ترانه‌ها، حس دلتنگی و یادآوری گذشته است.
ساختار آکوردی ساده این موسیقی برای شنونده جذاب است، زیرا دنبال کردن و ارتباط برقرار کردن با آن آسان‌تر است. برخلاف سبک‌هایی مانند جاز، کلاسیک یا برخی از انواع راک که ممکن است پیچیده به نظر برسند، گوش دادن به این موسیقی راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر است.
از ویژگی‌های دیگر این سبک می‌توان به این موارد اشاره کرد: ترانه‌هایی با مفهوم روشن و تشبیهات ساده از زندگی و طبیعت، روایت داستان‌های ساده در اشعار، به خاطر سپردن ملودی پس از یک بار شنیدن، قابل تشخیص بودن سازهای به کار رفته، احتمال وجود لهجه جنوبی (جنوب آمریکا) و صدای تودماغی خوانندگان، استفاده از نام‌های کوتاه برای زنان و مردان در ترانه‌ها و همچنین به کار بردن واژه‌هایی مانند کابوی، اسب و سگ.