گوش ابسولوت چیست؟

حتماً برای شما هم پیش آمده که اصطلاح “گوش مطلق” را شنیده باشید. اما این توانایی واقعاً به چه معناست؟ در این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس همراه ما باشید تا با این ویژگی خاص بیشتر آشنا شوید.

انواع

پیش از آن که به تعریف گوش مطلق بپردازیم، لازم است با دسته‌بندی‌های آن آشنا شویم. گوش مطلق به دو گونه اصلی تقسیم می‌شود: مطلق و نسبی. گوش مطلقِ واقعی، توانایی ذاتی و کمیابی است. در مقابل، گوش نسبی رواج بیشتری دارد و افراد می‌توانند با تمرین و ممارست، آن را در خود پرورش دهند.

گوش ابسولوت مطلق چیست؟

اصطلاح “گوش مطلق” برای اولین بار در قرن نوزدهم میلادی توسط پژوهشگران انگلیسی و آلمانی به کار برده شد. این اصطلاح به مجموعه‌ای از مهارت‌ها در زمینه درک صدا و موسیقی اشاره دارد. کسانی که این قابلیت را دارند می‌توانند بلافاصله پس از شنیدن یک نت موسیقی روی هر سازی، آن را شناسایی کنند و دقیقاً همان نت را بنوازند. آن‌ها قادرند با شنیدن یک قطعه موسیقی، تُنالیته اصلی آن را تشخیص دهند، تمام آکوردهای به کار رفته را شناسایی کنند و گام قطعه را درک کنند. حتی هنگام شنیدن صداهای معمولی مانند بوق خودرو یا زنگ تلفن همراه نیز می‌توانند گام آن صدا را تعیین کنند.

تنها حدود یک درصد از مردم جهان از این قابلیت برخوردارند؛ به عبارت دیگر، از هر ده هزار نفر، تنها یک نفر دارای گوش مطلق است. البته پژوهشی که در سال ۲۰۱۹ انجام شد نشان داد که در بین دانشجویان موسیقی، این میزان به چهار درصد می‌رسد.

ساختار دستگاه شنوایی افرادی که گوش مطلق دارند، با دیگران تفاوتی ندارد. تفاوت اصلی در توانایی مغز آن‌ها برای تحلیل دقیق بسامد صداها و قدرت حافظه شنیداری فعالشان است. داشتن این توانایی در عرصه موسیقی بدون شک یک موهبت به شمار می‌رود، اما گاهی می‌تواند آزاردهنده نیز باشد. این افراد زمانی که قطعه‌ای را می‌شنوند که کوک نیست یا تنالیته آن تغییر کرده، به شدت آزرده می‌شوند. آهنگسازان و موزیسین‌های بزرگی مانند بتهوون، موتزارت، یانی و جیمی هندریکس از جمله کسانی بوده‌اند که این قابلیت را دارا بودند.

گوش ابسولوت نسبی چیست؟

شنوایی مطلق نسبی برخلاف نوع مطلق آن، یک توانایی اکتسابی است. افراد می‌توانند با تمرین مداوم و زیاد به این مهارت دست پیدا کنند. کسانی که این نوع شنوایی را دارند، با در اختیار داشتن یک نت مرجع، قادر خواهند بود بقیه نت‌های موسیقی را به درستی تشخیص دهند. در واقع فرق اصلی بین شنوایی مطلق و نسبی در این است که در نوع نسبی، فرد حتماً به یک نت مرجع نیاز دارد، اما در نوع مطلق، فرد بدون نیاز به هیچ مرجعی و به طور مستقل می‌تواند تمام نت‌ها را شناسایی کند. نت مرجع برای موسیقیدان‌های کلاسیک معمولاً نت «لا» و برای موسیقیدان‌های پاپ معمولاً نت «می» در نظر گرفته می‌شود.