۶ تا از حقایق جالب درباره ساکسیفون
ساکسیفون یک ساز موسیقی است که از جنس فلز ساخته می‌شود و با دمیدن در آن نواخته می‌شود. اگر به این ساز علاقه‌مند هستید و می‌خواهید اطلاعات بیشتری درباره آن به دست آورید، این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس را مطالعه کنید. در ادامه، برخی از نکات جالب در مورد ساکسیفون را با هم مرور می‌کنیم.
حقایق جالب درباره ساکسیفون
آدولف ساکس در سال ۱۸۴۲ به شهر پاریس رفت و چهار سال بعد، یعنی در ۱۸۴۶، توانست ساز ساکسیفون را به نام خود ثبت کند. او که در سال ۱۸۱۴ در بلژیک به دنیا آمده بود، با بسیاری از سازهای بادی آشنایی داشت. هدف او این بود که سازی ابداع کند که هم ویژگی‌های تکنوازی سازهای بادی چوبی را داشته باشد و هم صدایش از سازهای برنجی بهتر به گوش برسد؛ به همین دلیل ساکسیفون را ساخت.
نکته جالب درباره ساکسیفون این است که در گذشته انواع بسیار متنوعی از آن ساخته شده، اما امروزه تعداد این مدل‌ها کمتر شده است. زیرترین صدا در میان آن‌ها متعلق به ساکسیفون سوپرانو یا سوپرانینو است. ساکسیفون‌های با صدای متوسط، آلتو و تنور نام دارند. انواعی که صدای بم‌تری تولید می‌کنند نیز شامل باریتون، باس، کنترباس و ساب‌کنترباس هستند. امروزه از بین ۱۴ نوع مختلف ساکسیفون، معمولاً چهار نوع سوپرانو، آلتو، تنور و باس بیشتر استفاده می‌شوند که آلتو و تنور از همه محبوب‌ترند.
بسیاری ساکسیفون را سازی مربوط به موسیقی جاز می‌دانند، اما این ساز در ارکسترهای سمفونیک هم نقش درخشانی داشته است. به عنوان نمونه می‌توان به ساخته‌های آهنگسازانی مانند بیزه، ماسنه و برلیوز اشاره کرد.
امروزه ساکسیفون یکی از سازهای بسیار مهم و حتی ستاره موسیقی جاز به شمار می‌رود؛ اما این وضعیت همیشگی نبوده است. وقتی برای اولین بار ساکسیفون وارد موسیقی جاز شد، کلارینت ساز بسیار محبوبی بود و به همین دلیل بسیاری از موزیسین‌ها در ابتدا با ساکسیفون مخالفت کردند.
یکی از افراد سرشناس در زمینه نوازندگی ساکسیفون، جان داگلاس سورمن است. او نوازنده‌ای چیره‌دست در ساکسیفون و ساکسیفون باریتون بود و در کالج موسیقی لندن و کارگاه جاز مرکز هنری پلیموث تحصیل کرده است. در آلبومی از او به نام «The Amazing Adventures of Simon Simon» می‌توانید نمونه‌های متنوعی از صداهای مختلف ساکسیفون را بشنوید.
یک ویژگی جالب ساکسیفون این است که دامنه صدایی آن از همه سازهای بادی چوبی گسترده‌تر است. همچنین به خاطر ساختار مخروطی شکل سوراخ‌هایش (برخلاف مدل استوانه‌ای)، صدایی بسیار نزدیک به صدای انسان تولید می‌کند. به همین دلیل، به علت توانایی در ایجاد طیف وسیعی از صداها، گزینه ایده‌آلی برای تکنوازی به شمار می‌رود.
