شهرام ناظری ، شوالیه آواز ایران
وقتی صحبت از استادان خوش صدای ایران میشود، نام شهرام ناظری همچون ستارهای میدرخشد. او از کودکی قدم به دنیای موسیقی گذاشت و امروز یکی از مایههای مباهات سرزمین ما محسوب میشود. در این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس، بیشتر با زندگی و آثار این هنرمند بزرگ آشنا خواهید شد.
بیوگرافی استاد شهرام ناظری
شهرام ناظری در بیست و نهم بهمنماه سال ۱۳۲۸ در محله برزهدماغ کرمانشاه به دنیا آمد. او خواننده، موسیقیدان، آهنگساز و از استادان سرشناس موسیقی اصیل ایرانی است که به «شوالیه ایران» شهرت دارد. انجمن آسیا او را «هنرمند برتر آسیا» معرفی کرده است. روزنامه نیویورک تایمز از او با عنوان «بلبل فارسی» یاد کرده و کریستین ساینس مانیتور نیز او را «لوچانو پاواروتی ایران» نامیده است.
او از کودکی و به یاری مادرش با دنیای شعر و آواز آشنا شد. پدرش نیز صدای نرم و زیبایی داشت، با بخشهای مختلف آواز ایرانی آشنا بود و ساز سهتار هم مینواخت.
شهرام ناظری نخستین اجرای هنری خود را در هفت سالگی و در رادیو کرمانشاه انجام داد و در آن برنامه با هنرمند نامدار آن زمان، درویشی، که تار مینواخت، همراهی کرد. سپس در یازده سالگی توانست چند برنامه دیگر را با خواندن آوازهای ایرانی در رادیو و تلویزیون ملی ایران اجرا کند.
شهرام ناظری، خواننده و آهنگساز نامآشنا، از چهرههای ماندگار موسیقی اصیل ایرانی به شمار میرود. صدای رسا و دلنشین او، همراه با تسلط بر گوشههای ردیفهای آوازی، همواره شنوندگان را مجذوب خود کرده است. او در اجرای آثارش، چه در قالب موسیقی سنتی و چه در تلفیق با شعرهای نو، همواره اصالت و احساس را با هم درآمیخته است. ناظری با عشق به اشعار بزرگان ادب پارسی، به ویژه مولانا، نقش بسزایی در شناساندن هرچه بیشتر این گنجینههای فرهنگی به نسلهای مختلف داشته است. از این رو، بسیاری از دوستداران هنر و موسیقی، او را به عنوان نمادی از وفاداری به ریشههای فرهنگی و هنری میشناسند و احترام فراوانی برایش قائلند.
آغاز فعالیت حرفهای
شهرام ناظری همیشه علاقهمند بود تا از آموزشهای مکاتب و استادان گوناگون بهره ببرد. او در سال ۱۳۴۵ به تهران رفت تا از دانش استادانی مانند عبدالله دوامی، نورعلی خان برومند، عبدالعلی وزیری و محمود کریمی استفاده کند. در کنار این آموزشها، نواختن سهتار را نیز نزد اساتید احمد عبادی، جلال ذوالفنون و محمود هاشمی آموخت.
او به مدت یک سال در تبریز همراه با موسیقیدانان آن منطقه مانند غلامحسین بیگجهخانی و فرنام قیطانچیان — که خود از شاگردان اقبال آذر بودند — به تمرین و فعالیت در زمینه موسیقی ایرانی پرداخت.
در سال ۱۳۵۴ و با تشویق نورعلیخان برومند، او به رادیو تلویزیون ایران پیوست. اولین برنامهاش را با گروه شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی اجرا کرد و در آن مثنوی مولوی و ترانهای از شیخ بهایی را خواند. پس از آن، همکاری خود را با گروه عارف به سرپرستی حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان ادامه داد.
ناظری در سال ۱۳۵۵ در اولین مسابقه موسیقی سنتی ایران با نام باربد شرکت کرد و توانست رتبه اول رشته آواز را کسب کند. یک سال بعد، همراه با گروه سماعی به سرپرستی اصغر بهاری و حسن ناهید برای اجرای کنسرت در جشنواره توس انتخاب شد.
سبک آوازخوانی
ناظر خوانندهای است که در کارهایش روحیهای بیهمتا دارد و همیشه کوشیده نگاه و تجربهای تازه در خوانندگی و موسیقی خلق کند. او از اواخر دهه هفتاد شمسی، تحریرهای ریتمیک و ویژهای در آثارش به کار برده است. از جمله این آثار میتوان به آلبومهای ساز نو آواز نو، سفر به دیگر سو، لولیان و مولویه اشاره کرد.
