معرفی ساز اوکارینا | فلوت گرد ۱۲ هزار ساله!

اوکارینا یک ساز بادی قدیمی است که هنوز هم امروزه علاقه‌مندان زیادی دارد. به خاطر شکل خاص و جالبی که دارد، بعضی‌ها به آن سیب‌زمینیِ شیرین، فلوت گرد یا فلوت کروی هم می‌گویند. اگر دوست دارید با تاریخچه و اجزای تشکیل‌دهنده این ساز آشنا شوید، در ادامه این مطلب از وبلاگ آرین لوتوس همراه ما باشید.

ساختار ساز اوکارینا

اُکارینا یک ساز بادی است که شبیه فلوت می‌باشد. بدنه این ساز معمولاً توخالی است و بین ۴ تا ۱۲ سوراخ روی آن قرار دارد. بخشی که نوازنده در آن می‌دمد، به شکل یک لوله کوچک از بدنه ساز بیرون آمده است. بیشتر اوقات، این ساز از جنس خاک رس یا سرامیک ساخته می‌شود؛ با این حال، گاهی از مواد دیگری مانند پلاستیک، شیشه، چوب، فلز یا حتی استخوان نیز برای ساخت آن استفاده می‌کنند. محدوده صدای معمول اوکارینا از نت C3 شروع می‌شود و تا C6 ادامه دارد. اگرچه نمونه‌هایی با محدوده صوتی بالاتر یا پایین‌تر نیز وجود دارند، اما این نوع اوکاریناها چندان متداول نیستند.

 تاریخچه ساز اُکارینا

ساز اوکارینا یک نوع فلوت بسیار قدیمی است که تاریخچه آن به بیش از ۱۲ هزار سال پیش بازمی‌گردد. در گذشته، این ساز در میان مردم چین و همچنین ساکنان منطقه آمریکای میانه رواج داشت. پس از سفرهایی که به ویژه توسط اروپایی‌ها مانند ارنان کورتس به آمریکای میانه انجام شد، اوکارینا به تدریج به اروپا معرفی گردید. اقوام مایا و آزتک نمونه‌های مختلفی از این ساز را می‌ساختند، اما در نهایت این آزتک‌ها بودند که همراهی اوکارینا با آواز و رقص را به اروپایی‌ها شناساند. با این حال، در ابتدای ورود به اروپا، از اوکارینا بیشتر به عنوان یک وسیله بازی استفاده می‌شد. اوضاع در قرن نوزدهم تغییر کرد؛ زمانی که یک سازنده ساز ایتالیایی به نام جوزپه دوناتی، اوکارینا را از یک اسباب‌بازی ساده به یک ساز کامل و جدی تبدیل کرد.

نام این ساز هم از واژه‌ای به معنای «غاز کوچک» گرفته شده است. در سال ۱۹۶۴ یک ریاضیدان انگلیسی به نام جان تیلور، روش انگشت‌گذاری روی اوکارینا را بهبود بخشید. او طوری این سیستم را طراحی کرد که با تنها چهار سوراخ بتوان یک اکتاو کامل را نواخت. این روش هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد و معمولاً برای نوعی از اوکارینا به نام اوکارینای آویز به کار می‌رود.