معنی ضرب المثل ” در بیابان لنگه کفش نعمت است “
در زندگی گاهی چیزهای کوچک و پیش پا افتاده، در شرایط خاص ارزش بسیار زیادی پیدا می‌کنند. ضرب‌المثل “در بیابان لنگه کفش نعمت است” دقیقاً به همین موضوع اشاره دارد.
تصور کنید در یک بیابان بزرگ و بی‌آب و علف گیر افتاده‌اید. هیچ ساختمانی نیست، سایه‌ای وجود ندارد و زمین زیر پایتان از شن‌های داغ پوشیده شده است. در چنین موقعیت سختی، حتی یک لنگه کفش کهنه و شکسته نیز می‌تواند تبدیل به یک دارایی باارزش شود. شاید بتوانید از آن برای محافظت از یک پایتان در برابر گرمای سوزان زمین استفاده کنید، یا شاید وسیله‌ای باشد برای کندن چاله‌ای کوچک.
این ضرب‌المثل به ما یادآوری می‌کند که ارزش اشیا و موقعیت‌ها، همیشه مطلق و ثابت نیست؛ بلکه کاملاً به شرایط وابسته است. چیزی که در یک موقعیت عادی، بی‌ارزش و قابل چشم‌پوشی به نظر می‌رسد، ممکن است در شرایط دشوار و بحرانی، به یک نعمت بزرگ و راهگشا تبدیل شود. این مثل به ما می‌آموزد که داشته‌های کوچک خود را دست کم نگیریم و قدر چیزهایی را که داریم بیشتر بدانیم.
در این نوشته، با هم به بررسی معنی و مفهوم این ضرب‌المثل کهن ایرانی می‌پردازیم. با ما در آرین لوتوس همراه باشید.
معنی در بیابان لنگه کفش نعمت است چیست؟
وسایلی که در روزهای خوب و راحت، کم‌ارزش و بیاهمیت به نظر می‌رسند، ممکن است در زمان دشواری به کمک ما بیایند.
یک لنگه کفش به تنهایی فایده‌ای ندارد؛ چون هیچ‌کس فقط با یک لنگه کفش در خیابان راه نمی‌رود. اما اگر کسی در بیابانی پر از خار گیر بیفتد و کفش نداشته باشد، همان لنگه کفش بی‌ارزش، برایش مانند طلا باارزش می‌شود.
لنگه کفش، نماد چیزهایی است که در شرایط عادی، آن‌ها را بیفایده می‌دانیم.
بیابان هم نشان‌دهنده شرایط سخت زندگی است. اگر کسی در روزهای آسایش، چیزی برای روزهای سخت ذخیره نکرده باشد، مجبور می‌شود به چیزهایی متوسل شود که قبلاً آن‌ها را بی‌ارزش می‌شمرد.
این ضرب‌المثل از نظر معنا به این ضرب‌المثل نزدیک است:
**هر چیز که خوار آید، یک روز به کار آید.**
این مثل به ما یادآوری می‌کند که باید قدر نعمت‌هایی را که کوچک به نظر می‌رسند، بدانیم؛ زیرا از دست دادن همین چیزهای کوچک ممکن است روزی ما را گرفتار و درمانده کند.
