پیتزیکاتو در موسیقی چیست؟
پیتزیکاتو یک روش خاص برای نواختن سازهای زهی است. در این روش، به جای استفاده از آرشه، نوازنده با انگشتان خود به سیم‌ها ضربه می‌زند تا صدا تولید کند. این تکنیک را می‌توان به شکل‌های گوناگونی روی سازهای مختلف اجرا کرد که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت. در نوشتار موسیقی، پیتزیکاتو را معمولاً به صورت مخفف با کلمه «پیز» نشان می‌دهند. در این مقاله از وبلاگ آرین لوتوس، همه چیز را درباره این تکنیک به طور کامل برای شما شرح خواهیم داد.
پیتزیکاتو در سازهای مختلف چطور اجرا می‌شود؟
در سازهای زهی که با آرشه نواخته می‌شوند، مانند ویولن، پیتزیکاتو به این معناست که نوازنده به جای استفاده از آرشه، مستقیماً با انگشت‌های خود سیم‌ها را به صدا درمی‌آورد. صدای حاصل از این روش با صدای آرشه کاملاً فرق دارد. وقتی نوازنده با سرعت و با انگشت به سیم‌ها ضربه می‌زند، صدایی تیز و کوتاه شنیده می‌شود.
در سازهای زهی دارای صفحه کلید مانند پیانو هم گاهی از تکنیک پیتزیکاتو استفاده می‌شود. در این حالت، نوازنده مستقیماً به سیم‌های داخل پیانو دست می‌زند و آن‌ها را مرتعش می‌کند؛ البته این روش بیشتر در میان نوازندگان مدرن پیانو دیده می‌شود.
در گیتار نیز پیتزیکاتو به نوعی ضربه زدن گفته می‌شود که صدا را سریع قطع می‌کند و گاهی با نام تکنیک «پالم میوت» نیز شناخته می‌شود.
تاریخچه پیتزیکاتو
اولین بار در تاریخ موسیقی، تکنیک پیتزیکاتو در قطعه‌ای از توبیاس هیوم در سال ۱۶۰۵ به کار رفته است. بعدها در سال ۱۶۳۸، کلودیو مونته‌وردی نیز در اثر خود به نام «نبرد تانکرد و کلوریندا» از این روش استفاده کرد. در این قطعه، از نوازندگان خواسته شده بود که با دو انگشت دست راست، سیم‌های ساز را به صدا درآورند. در دستور اجرای این اثر، تاکید شده که نوازندگان باید از انگشت اشاره دست راست برای نواختن این قسمت استفاده کنند. امروزه هم معمول‌ترین روش برای اجرای پیتزیکاتو، استفاده از همان انگشت اشاره است؛ با این حال گاهی از انگشت وسط نیز برای این کار کمک گرفته می‌شود. در هنگام اجرای این تکنیک، معمولاً آرشه در دست نوازنده باقی می‌ماند؛ اما اگر بین قطعات وقت کافی وجود داشته باشد، نوازنده می‌تواند آرشه را موقتاً زمین بگذارد و بعد دوباره بردارد.
