ری چارلز رابینسون، اسطوره ای که نابینا بود
ری چارلز که نام کامل او رابینسون بود، یک موسیقیدان بزرگ آمریکایی به شمار میرفت. او بیشتر با نام هنری «ری چارلز» شناخته میشود و در نواختن پیانو و کیبورد و همچنین خوانندگی در سبکهای جاز و ریتم اند بلوز مهارت داشت. بسیاری از مردم او را به دلیل استعداد فوقالعادهاش میشناسند، به ویژه اینکه با وجود نابینایی، توانست به یکی از چهرههای ماندگار موسیقی تبدیل شود. در ادامه این نوشته از وبلاگ آرین لوتوس، بیشتر با ری چارلز رابینسون، افسانه نابینای دنیای موسیقی، آشنا خواهید شد.
ری چارلز رابینسون
ری چارلز که نام اصلیاش ری چارلز رابینسون بود، فرزند بیلی رابینسون و آرتا ویلیامز به شمار میرفت. او از جمله افرادی بود که سبک موسیقی سول و نواختن پیانو را متحول کرد و نقش بزرگی در شکلگیری ریتماندبلوز ایفا نمود. ری چارلز توانست حالوهوای سول را به انواع گوناگون موسیقی، از ترانههای کانتری گرفته تا قطعات مشهور پاپ، اضافه کند. فرانک سیناترا دربارهی او گفته: «تنها نابغه واقعی در حرفه ما».
از دست دادن بینایی در کودکی
ری چارلز در سنین کم بینایی خود را از دست داد. اگرچه نابینایی زندگی را برایش دشوار کرد، اما باعث شد در یکی از مدارس ویژه در فضای نژادپرستی آن زمان آمریکا ثبت نام کند. اولین درسهای موسیقی او در همین مدرسه آغاز شد.
ری چارلز به عنوان یکی از برترین آهنگسازان سده بیستم شناخته میشود. شمار زیادی از هنرمندان عرصه موسیقی، در شیوه اجرا و سبک کارشان، از او الهام گرفتهاند و خود را مدیون نبوغ او میدانند.
زندگی نامه
ری چارلز رابینسون وقتی فقط شش سال داشت، در اثر بیماری آب سیاه بینایی خود را از دست داد. اولین کسی که به او موسیقی آموخت، صاحب یک مغازه کوچک در محلشان بود. ری از سه سالگی به آن مغازه میرفت و به نواختن پیانوی او گوش میداد. همان مرد بود که ملودیهای ساده را به ری یاد داد و اولین قدم را برای تبدیل شدن پسری فقیر به یک موزیسین بزرگ برداشت.
در هفت سالگی، یک مؤسسه خیریه به ری کمک کرد تا در یک مدرسه موسیقی ویژه کودکان نابینا و ناشنوا ثبتنام کند. او در مدرسهای به نام سنت اگوستین که مخصوص نابینایان و ناشنوایان بود، با دنیای موسیقی آشنا شد و نواختن سازهای مختلف را یاد گرفت. متأسفانه وقتی پانزده ساله بود، هر دو والدین خود را از دست داد.
در میانههای دهه ۱۹۴۰، ری در فلوریدا شروع به کار در زمینه موسیقی کرد. او پولش را پسانداز کرد و در سال ۱۹۴۷ به سیاتل نقل مکان کرد تا کار موسیقی خود را به طور جدی آغاز کند.
او به شکل آکادمیک، آهنگسازی و نواختن سازهایی مثل پیانو، ارگ، ساکسوفون، کلارینت و ترومپت را فراگرفت. علاقهاش به سبکهای مختلف موسیقی بسیار گسترده بود؛ هم از آثار ستارگان آن دوره مانند Artie Shaw و Count Basie لذت میبرد و هم به موسیقی کلاسیک آهنگسازانی چون شوپن و سیبلیوس علاقه داشت. اما بیش از هر چیز، صدای صمیمی و روحنواز موسیقی انجیلی و احساس عمیق موسیقی بلوز، قلب او را تسخیر کرده بود. این عشق به گونههای مختلف موسیقی، به وضوح در کارهای هنری او دیده میشود.
در سال ۱۹۵۱، آهنگ «Baby Let Me Hold Your Hand» او برای اولین بار در فهرست ده آهنگ برتر قرار گرفت. در آن زمان، موسیقی R&B و سول هواداران خود را داشت، اما در اواخر دهه ۵۰، ری چارلز با استفاده از انرژی راک اند رول و صدای متمایز پیانوی الکتریک، ترانه «What’d I Say» را اجرا کرد و توجه علاقهمندان به موسیقی پاپ را نیز به خود جلب نمود.
ترانه «آنچه میگویم»
شاید بتوان بهترین اثر دوره همکاری ری چارلز با گروه رائلتس را آهنگ «آنچه میگویم» دانست. این قطعه با نواختن ریتمیک و شاد ری روی پیانو الکتریکی شروع میشود و سپس صدای همراهیکننده زنان گروه به آن میپیوندد. هماهنگی بین آنها و دیگر نوازندگان با صدا و موسیقی چارلز واقعاً فوقالعاده است. این آهنگ در ابتدا به صورت بداهه خلق و اجرا شد و خیلی زود در بین مردم محبوبیت پیدا کرد.
در شروع دهه ۱۹۶۰، او آهنگهای ماندگار “Hit the road Jack” و “Unchain my heart” را به علاقهمندان موسیقی سول تقدیم کرد و در همین دوره به اوج محبوبیت رسید.
ری چارلز رابینسون تا اوایل دهه ۱۹۶۰ همچنان معروف و موفق بود، اما از سال ۱۹۶۵ به دلیل مشکلات ناشی از اعتیاد، برای حدود یک سال از دنیای موسیقی کناره گرفت. سپس در سال ۱۹۶۶ با آهنگ “Let’s get Stoned” دوباره توانست حضوری قدرتمند داشته باشد.
در سال ۲۰۰۲، او آلبومی منتشر کرد که حاصل همکاری دوئتی با بزرگان موسیقی مانند بی.بی. کینگ، ویلی نلسون، مایکل مک دونالد و جیمز تیلور بود. این آلبوم با استقبال بسیار خوبی از سوی مردم روبرو شد.
درگذشت
ری چارلز رابینسون در سال ۲۰۰۳ به دلیل بیماری، عمل جراحی انجام داد و سرانجام در دهم ژوئن سال ۲۰۰۴، در خانهاش واقع در بورلی هیلز، دار فانی را وداع گفت.
