حسین علیزاده، نامزد دریافت ۳ جایزه گرمی
حسین محمد علیزاده، که بیشتر مردم او را به نام حسین علیزاده میشناسند، یک هنرمند بزرگ در زمینه موسیقی است. او در نواختن سازهای تار و سهتار مهارت زیادی دارد و همچنین در زمینه آهنگسازی، آموزش موسیقی اصیل ایرانی و پژوهش فعالیت داشته است. از دیگر افتخارات او، نامزدی برای دریافت سه جایزه معتبر گرمی میباشد. در ادامه این نوشته، با ما همراه باشید تا بیشتر با این استاد موسیقی ایران آشنا شوید.
زندگی نامه حسین علیزاده
حسین علیزاده در اول شهریور سال ۱۳۳۰ متولد شد. پدر او اهل شهر ارومیه و مادرش زاده تهران بود. او دو فرزند به نامهای صبا و نیما دارد که صبا کمانچه مینوازد و نیما نیز با رباب و تار آشناست. هر دو فرزند او اکنون در گروه موسیقی «همآوایان» فعالیت میکنند که زیر نظر پدرشان اداره میشود. علیزاده از بنیانگذاران و اولین مدیر خانه موسیقی ایران بوده و در حال حاضر به عنوان سخنگوی شورای عالی خانه موسیقی انجام وظیفه میکند.
مسیر هنری
علیزاده از همان سنین پایین، در مدرسهای در تهران که هوشنگ ظریف به دانشآموزان موسیقی درس میداد، به این هنر علاقهمند شد. استاد ظریف با دیدن استعداد و علاقه زیاد او، باعث شد تا علیزاده به هنرستان موسیقی معرفی شود.
در هنرستان، او نزد استادانی مانند حسین دهلوی و هوشنگ ظریف آموزش دید و بدون وقفه، در سال ۱۳۴۹ وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد. در دانشگاه نیز از محضر استادان بزرگی مانند داریوش صفت، نورعلی خان برومند، حبیب الله صالحی، عبدالله خان دوامی و… بهره برد و ردیفهای موسیقی ایرانی و همچنین نوازندگی تار و سهتار را به صورت تخصصی فراگرفت. او در نهایت در رشتهی نوازندگی و آهنگسازی از دانشگاه فارغالتحصیل شد. علیزاده در سال ۱۳۴۷ به ارکستر رودکی پیوست.
عضویت او در کانون چاووش، همراه با دیگر بزرگان موسیقی ایران مانند محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان، منجر به خلق آثاری ماندگار در قالب مجموعه آلبومهای چاووش شد. همچنین، با تدریس به هنرجویان جوان، نقش مؤثری در پرورش نوازندگان و موسیقیدانان پس از انقلاب ایفا کرد. بسیاری از ترانههای انقلابی آن دوره، از جمله تصنیف شهید با صدای شهرام ناظری، از ساختههای علیزاده در آن سالهاست.
تحصیل در آلمان
حسین علیزاده در سالهای آغازین دهه شصت خورشیدی برای ادامه تحصیل و تدریس به کشور آلمان سفر کرد. او در دانشگاه آزاد برلین به فراگیری دانش موسیقی پرداخت. در همین دوران، اثری به نام «عصیان» را به عنوان پروژه پایانی دوره تحصیلی خود خلق کرد.
بازگشت به ایران
حسین علیزاده پس از پایان تحصیلاتش در سال ۱۳۶۷ به ایران بازگشت و قطعاتی با نامهای “شورانگیز” و “ترکمن” را اجرا کرد. نتیجه این فعالیتها، گشودن راهی تازه در موسیقی سنتی ایرانی بود. در آغاز دهه هفتاد شمسی، او به سمت ریاست هنرستان موسیقی منصوب شد.
از دیگر کارهای او میتوان به موارد زیر اشاره کرد: نواختن تکنواز و همکاری در اجراها با ارشد تهماسبی، ضبط آثار شخصیاش، ایراد سخنرانی در داخل و خارج از ایران، برگزاری کنسرتهای متعدد در ایران و دیگر کشورها، نوشتن کتابهایی با عنوان “ده قطعه برای تار”، تولید نوارهای آموزشی، تدریس سازهای تار و سهتار، ساختن موسیقی برای فیلمها و اجرای ردیف میرزاعبدالله فراهانی.
همکاری با شجریان
علیزاده در اواخر دهه هفتاد، همکاری گستردهای را با استاد آواز ایران، محمدرضا شجریان شروع کرد. او به همراه همایون شجریان و کیهان کلهر، برنامههای هنری بینظیری را در ایران و دیگر کشورهای جهان به اجرا درآورد.
از میان برنامههای برجسته این دوران، میتوان به کنسرت همنوا با بم اشاره کرد که برای تمام دوستداران موسیقی شناخته شده است. این همکاری هنری میان علیزاده و شجریان، منجر به ساخت آلبومهای ماندگاری مانند فریاد، داد و بیداد، زمستان و چندین اثر دیگر شد.
جوایز هنری
او یکی از آهنگسازان بسیار admired موسیقی فیلم در ایران است.
علیزاده با دریافت چهار سیمرغ بلورین برای فیلمهای گبه، زشت و زیبا، آواز گنجشکها و ملکه، به همراه مجید انتظامی و محمدرضا عقیلی، بیشترین تعداد سیمرغ بلورین را در بخش بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر به دست آورده است.
یکی از بزرگترین دستاوردهای او، نامزدی در فستیوال گرمی است. علیزاده تاکنون برای آلبومهای فریاد، بیتو به سر نمیشود و به تماشای آبهای سپید در بخش بهترین آلبوم موسیقی جهانی، نامزد دریافت جایزه گرمی شده است. فستیوال گرمی، معتبرترین مراسم ضبط و پخش موسیقی در آمریکا و جهان به شمار میرود.
