بیوگرافی پرویز منصوری از پیشگامان توسعه آموزش نوین موسیقی علمی

پرویز منصوری یکی از نویسندگان و آموزگاران برجسته دانش موسیقی است که با تلاش‌های ارزشمندش، نقش بزرگی در موسیقی ایران ایفا کرده است. در ادامه این نوشته در وبلاگ آرین لوتوس، بیشتر با این استاد شناخته‌شده کشورمان آشنا خواهید شد.

بیوگرافی پرویز منصوری

پرویز منصوری، استاد موسیقی، نویسنده و منتقد، در سال ۱۳۰۳ به دنیا آمد. او نواختن موسیقی ایرانی را در مدت زمانی کوتاه نزد استاد موسی نی‌داود آموخت و سپس در هنرستان موسیقی تهران، زیر نظر حشمت سنجری و حسین ناصحی، با موسیقی کلاسیک غربی آشنا شد.

او برای سال‌ها در هنرستان‌های موسیقی تهران تدریس کرد و پس از انقلاب، برای ادامه تحصیل به اتریش رفت. کتاب «تئوری بنیادی موسیقی» شناخته‌شده‌ترین کار اوست که در سال ۱۳۷۱ به عنوان «کتاب سال» ایران انتخاب شد.

از دیگر کارهای این استاد می‌توان به ترجمه کتاب‌های «چگونه از موسیقی لذت ببریم» و «دعوت به شنیدن» اشاره کرد. همچنین صدها مقاله از او در زمینه‌های نقد موسیقی، جامعه‌شناسی موسیقی، شناخت سازها و دیگر موضوعات مرتبط، به زبان فارسی منتشر شده است.

گذری اجمالی بر زندگی نامه استاد پرویز منصوری

ایشان در بیست و دومین روز از اسفندماه سال ۱۳۰۳ در همدان چشم به جهان گشودند. پس از چندی به تهران نقل مکان کردند و دوران کودکی خود را در این شهر گذراندند.
از سال‌های ابتدایی مدرسه، یادگیری ویولن را آغاز کردند. برای چند ماه نزد استاد موسی خان نی‌داوود به آموختن این ساز مشغول شدند، اما از آنجا که آموزش ایشان بدون استفاده از نت‌های موسیقی بود، به نزد روبیک گریگوریان رفتند و موسیقی کلاسیک غربی را فرا گرفتند.
در سال ۱۳۲۰ به همراه خانواده راهی اصفهان شدند. در آن شهر، در کنار ادامه تحصیل در مقطع دبیرستان، آموزش موسیقی خود را نزد بوزاند گاسپاریان پی گرفتند.
ایشان در سال ۱۳۲۴ تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان سعدی اصفهان به پایان رساندند و بار دیگر به تهران بازگشتند.

بیوگرافی پرویز منصوری از پیشگامان توسعه آموزش نوین موسیقی علمی

تحصیل در رشته موسیقی

بین سال‌های ۱۳۲۴ تا ۱۳۲۸ به تحصیل در هنرستان موسیقی ادامه داد. او در ابتدا نواختن ویولون را فراگرفت و پس از آن، نزد حسین ناصحی به یادگیری آهنگسازی روی آورد.

در سال ۱۳۲۸، برای تأمین هزینه‌های زندگی مجبور شد تحصیل را رها کند و در بانک ملی مشغول به کار شد. در دوران مبارزات ملی شدن صنعت نفت، در فعالیت‌های سیاسی مشارکت داشت.

پس از کودتای سال ۱۳۳۲، به دلیل همین فعالیت‌ها، یک سال را در زندان سپری کرد.

از سال ۱۳۳۳، آموزش خصوصی موسیقی را در زمینه‌های ویولن، سلفژ و هارمونی آغاز کرد.

سرانجام در سال ۱۳۳۶، در آزمون ورودی هنرستان عالی موسیقی پذیرفته شد و توانست زیر نظر هایمو تویبر، استاد اتریشی، تحصیل در رشته آهنگسازی را از سر بگیرد.

سفر به اتریش

همان استاد بود که او را ترغیب کرد برای ادامهٔ تحصیل به اتریش برود. او در همان دوره در ادارهٔ هنرهای زیبا نیز مشغول به کار بود.
در سال ۱۳۴۱ برای تحصیل در رشتهٔ آهنگسازی به اتریش رفت و در آکادمی موسیقی و هنرهای نمایشی زیر نظر هانس یلینک (Hanns Jelinek) به فراگیری پرداخت. پس از پایان تحصیلات و دریافت گواهینامهٔ پایانی از این آکادمی در سال ۱۳۴۹ به ایران بازگشت.
از سال ۱۳۴۹ تا آغاز انقلاب، در هنرستان‌های موسیقی، دانشگاه و تلویزیون به آموزش مشغول بود. پس از انقلاب فرهنگی و بسته شدن هنرستان‌های موسیقی، منصوری تدریس خصوصی را آغاز کرد.
او ساکن اتریش بود اما هر سال برای چاپ کتاب‌هایش یا برگزاری دوره‌های آموزشی، چند ماهی را در ایران سپری می‌کرد.
پرویز منصوری از آموزگاران پیشکسوت و نام‌آشنا در زمینهٔ تئوری موسیقی در ایران است و بسیاری از موسیقیدانان و نوازندگان مطرح امروز از شاگردان او محسوب می‌شوند.

پیشگامان توسعه آموزش نوین موسیقی علمی

پرویز منصوری از چهره‌های برجسته و اثرگذار در عرصه آموزش موسیقی در ایران به شمار می‌رود. او از پیشروان گسترش آموزش اصولی و علمی موسیقی در کشور بوده و آثار و نوشته‌های فراوان و ارزشمندی درباره موسیقی ایرانی از خود به جای گذاشته است.

پنج دهه تجربه و آشنایی عمیق او با زبان آلمانی، وی را به مترجمی دقیق و قابل اعتماد تبدیل کرده است. همچنین، دانش گسترده او در زمینه موسیقی، همراه با تعهد و وسواسش در انتقال درست مطالب، از او چهره‌ای ساخته که می‌تواند برای علاقه‌مندان جدی و مسئولیت‌پذیر این عرصه، سرمشق و الگویی مناسب باشد.

در فهرست کارهای منتشرشده پرویز منصوری، یک جای خالی به چشم می‌خورد: مجموعه‌ای از مقاله‌ها و گفت‌وگوهای محدود اما پرمحتوای او که هنوز به صورت کتاب گردآوری نشده است.

مهم‌ترین دستاورد استاد منصوری، نوشتن و ترجمه کتاب‌های اساسی برای آموزش موسیقی بوده است. او این کار مهم را در دوره‌ای آغاز کرد که کمبود منابع علمی و آموزشی موسیقی در ایران به شدت حس می‌شد.

وفات

او در سال ۱۳۹۰ از این دنیا رفت.یادش گرامی و روحش قرین رحمت باد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن